مرور خاطرات ...
چه دنیای کوچیکیه ... تو این مدت خیلی چیزا عوض شده ... چیزایی رو دیدم و شنیدم که اصلا انتظارش رو نداشتم.
۲ سال پیش , یه بار که رفته بودم باشگاه برای تمرین ، مثل همیشه با یکی از دوستای
شاید اون راست میگفت ... !
اولین خاطره
برای اولین روز وبلاگ نویسی من بد نبود.به خاطر اینکه......هیچی بابا ولش کن.کمبود خواب گرفتم.دارم میمیرم از بی خوابی.الان ساعت ۵:۵۸ دقیقست ولی من هنوز بیدارم.فردا هم مثل همیشه...البته بهتره بگم که مثل همه شبایی که دیر می خوابم بازم دیر بلند میشم.واقعآ جالبه.همه اول وبلاگ نویسیشونو تو خونه و یا حد اقل تو شهرشون مینویسن ....ولی من الان دارم توی مسافرت مطلب مینویسم.عجب شبی بود اااا ! یه خورده زد حال خوردم...ولی کلآ شب خوبی بود.الانم که دیگه دارم با چشم بسته مینویسم.فعلآ ما بریم تا بعد.
خدا نگهدار.
خاطرات خدمت سربازی!
دوباره سلام....
واقعآ نمیدونم از کجا و کی باید بنویسم.
از روزهای قبل....
از همین الان.....
یا از چند ساعت دیگه.
تا چند ساعت دیگه...من وارد مرحله جدیدی از زندگیم میشم.مرحله ای که تلخی ها و شیرینی های مختص به خودشه داره.فکر کنم اگه به موضوع این قسمت یه نگاهی انداخته باشید...تا الان کاملآ متوجه شدید که دارم در چه موردی صحبت میکنم.درسته....
سربازی...!
مرحله ای که به قول بعضی ها پسر ها رو مرد میکنه.
و به قول بعضی های دیگه آدمو آدم میکنه!
تا چند روز پیش... از اینکه میخواستم برم سربازی واقعا خوش حال بودم.ولی هر یک روزی که میگذشت و به امروز نزدیک مشد...از روز قبل ناراحت تر میشدم اونم نه به خاطر اینکه دارم میرم....ناراحتی من همش به خاطر خونوادم بود. پدرم...مادرم...خواهرم...خاله هام...و خیلی های دی گه.
از خودم میپرسم....:آخه این همه اشک ریختن برای چیه؟برای من؟.......چرا من؟ من که خوشحالم دارم میرم.پس چرا شما ناراحتید؟
وقتی که همین حرفارو به اونا هم میزدم....تا چند ساعتی همه چیز خوب میشد و فکر میکردم که همه چیزو فراموش کردن...ولی اشتباه میکردم.میخواستم کاری کنم که فراموش کنن.برای همین بهشون گفتم که وقتی که من رفتم...برن مسافرت پیش خاله اینا.که آش پشت پامو اونجا درست کنن.با این کار... هم خیالم از این بابت راحت میشد که دیگه تنها نیستن وهم از این که سرشون شلوغ میشه و کم تر به من فکر میکنن.
این همه از تلخی ها گفتم....بس دیگه! بریم سر شیرینی ها!
اولین شیرینی اینه:
کچل...کچل...کلاچه.
روغن کله پاچه.
کچل رفته به اردو.... و بقیشم که خودتون میدونید.اولین شیرینی سربازی همین کچل کردنه!
تو راه آرایشگاه ....همش فکر میکردم که قیافم چه جوری میشه!(آخه آخرین بار ۱۱ سال پیش کچل کرده بودم.اونم فقط یه بار.چیز زیادی از اون موقع یادم نمیومد) ولی بعد از اینکه کچل کردم... کلی حال کردم!
اولش وقتی خودمو دیدم....اصلآ نتونستم جلوی خندمو بگیرم.اونم چه خنده ای ... جلوی اون همه آدم! از اون خنده هاایی که به راحتی میتونست جای خودشو کتاب رکورد های جهانی(گینس) به عنوان فجیع ترین خنده باز کنه! داشتم از خجالت میمردم ...ولی اصلآ نمیتونستم جلوی خودمو بگیرم.( خوب اینم یکی از مزیت های کچل شدنه.بی خیال بی خیال! انگار که فقط خودت تو این دنیایی! شاد شاد میشی.دیگه برات مهم نیست که داری چکار میکنی!) از من میشنوید ...برای یه بار هم که شده امحان کنید.ضرری که نداره ...هیچ. خیلی هم شادی آوره! واقعآ شادی آوره ها! اگه ۱۰ تا قرص اکس هم بندازی بالا بازم به پای کچل کردن نمیرسه!
خوب...الان تقریبآ ساعت ۱۵/۴ صبحه! منم که ساعت ۶ باید اونجا باشم.بهتره که برم بخوابم.۲ ساعتم...۲ ساعته دیگه! البته میگم ۲ ساعت به خاطر اینه که یه خورده دیر تر میرم.همیشه هم که نباید به موقع رفت.درست میگم؟؟؟؟ یه خورده چشم انتظارم بمونن بهتره!دوست داشتم بیشتر مینوشتم.ولی حیف که نمیتوم.دیروز و امروز داشتم وسایلمو برای سفر جمع میکردم.برای همین نتونستم زودتر بیام.
خوب وقت رفتنه.باید دیگه برم.
احتمالآ اپ بعدی میره برای ۴...۵ ماهه دیگه.تو این مدت من همه چیزایی رو که برم پیش میاد تو یه دفتر خاطرات مینویسم و بعدش براتون میزارم.هر سوالی هم در مورد سربازی یا کچل کردن داشتید...تو قسمت نظرات برام بذارید
.مواظب خودتون باشید.
خدا نگهدار!
سلامی دوباره بعد از ۱۵ ماه
به نام خدا
سلام . . .سلام . . .سلام
چه زود گذشت . . .
انگار همین دیروز بود که داشتم وسایلمو جمع میکردم که برم سفر.اونم چه سفر خاطره انگیزی... سفر خدمت.یه شور و شوقی که با دلهره و اظطراب همراه بود تمام وجودمو گرفته بود. نمیدونستم که قراره چه اتفاقی برام بیفته.فقط از روی حرف هایی که این و اون بهم میزدن یه حدسایی میزدم. . . . سختی کشیدن . . . . تحمل گرما و سرما . . . .دویدن . . . .رژه رفتن. . . . دستورات نظامی و داد و فریادها
وهزاران حدس و گمان دیگه.وقتی که وارد پادگان شدم فهمیدم که این صحبت هایی که میکردن فقط در حد یه حرف نبوده و تمام چیزایی که اونا میگفتن و خودم حدس میزدم وجد داشت.داشتم طعم همشونو با تمام وجود میچشیدم.الان که فکرشو میکنم یادم می افته که چه روزایی رو گذرونم . . .از بس که جلوی افتاب داغ میدووندنمون از شدت گرما گلومون خشک میشد و چون ماه رمضان بود باید تا موقع افطار با همون تشنگی و گرسنگی سر میکردیم.چه شبایی که به یکباره و سر زده میومدن از خواب خوش بیدارمون میکردن و مجبورمون میکردن که ۴ ساعت توی سرمایی که به استخون میرسید . . . بایستیم .چه شبایی که ما خواب بودیم و فرماندهامون مسلسل به دست میومدن داخل خوابگاهمون و شروع میکردن به تیر اندازی و ما هم که شوکه شده بودیمو مثل ادمای گیج و منگ
دور خودمون میچرخیدیم باید بشمار ۳ پوتینامونو میپوشیدیم و با وضعیت مرتب و کامل بیرون از آسایشگاه مرتب و منظم می ایستادیم.
من وبقییه ی هم خدمتیهام فکر میکردیم که اینا با ما یه خصومتی دارن وقصدشون فقط آزار و اذیت ماست.ولی نمی دونستیم که این سختی ها فقط یه تمرینه کوچیکه برای تحمل سختی های آینده.چه برای یک سال و نیم خدمتی که به غیر از آموزشی باید میگذروندیم. . . . و مهمتر از اون برای بعد از خدمت سربازی و وارد شدن به جامعه.من الآن میفهمم که اونا چه لطف بزرگی به من کردن و من واقعا مدیونشونم که چنین هدیه ی با ار زشی رو به من دادن.الحق که راست گفتن که پسرها تا نرن سربازی مرد نمیشن.
- تو این دورست که یاد میگیرن وفادار باشن.
- یاد میگیرن که چطور بیشتر به پدر و مادر و بقیه ی افراد احترام بذارن.
- یاد میگیرن که صبور و فروتن باشن.
- و خیلی چیزای دیگه . . .
. . . بگذریم.
قرار بود ۴...۵ ...ماه بعد از آخرین آپم بیام و از اتفاقاتی که برام افتاد بنویسم.
ولی ۴...۵...ماه کجا و ۱۵...ماه کجا . . .!
امروز تازه بعد از ۱۵ ماه تونستم که بیامو و وبلاگمو بروز کنم.
البته . . .درسته که نتونستم زودتر بیام ولی هر ماه خاطراتمو توی یه برگه یادداشت میکردم تا یادم نره.
. . . to be continue
هتل نیلوفر
من میخواستم خاطرات پادگان آموزشیم رو داستان وار بنیویسم ولی بعد دیدم که بهتره یه کار دیگه انجام بدم.توی همون پادگان ... من یه هم خدمتی داشتم که بچه ی یکی از روستا های اطراف اصفهان بود. ولی به طرز عجیبی استعداد شعر گفتن داشت به طوری که اومده بود و تمام بیوگرافی آموزشی و فرماندهان گردان ها و پادگان و تموم بلاهایی که به سرمون اورده بودن و حتی اتفاقات و رفاه و آسایش قبل از خدمت رو به شعر دراورده بود.شعرش به حدی جالب بود که حتی وقتی اومد و شعرشو توی صبحگاه عمومی خوند . . . فرمانده ی پادگان بهش یک هفته مرخصی تشویقی داد.من هم موقعی که داشتم همراه بقیه از پادگان ترخیص می شدم رفتم و شعرشوازش گرفتم
.حالا خودتون بخونید و قضاوت کنید
.البته اگه میخواید راحت بخونید باید شمرده . . . شمرده و آرام بخونید.منم اون قسمت هایی از شعر رو که به راهنمایی نیازداره رو به صورت پاورقی براتون مینویسم. اسم شعرش هم هست هتل نیلوفر۱.
این شما و اینم شعر مستند هم خدمتیه ما . . . 
هتل نیلو فر
- شروع میکنم خاطراتم با نام الله که یاری دهد مرا تا آخر راه
- مینویسم یادگاری ت بماند روزگاری گر نباشم روزگاری این بماند یادگاری
- شبی بود و من در خواب غفلت که تا بیدار گشتم شد وقت خدمت
- خبر آمد کنون وقت نظام است که دوران شخصی گری دیگر تمام است
- تو در دوران شخص هرچه باشی چه لات و دخترباز یا که ناشی
- تمام شد تو کنون سرباز هستی که در سربازی تمام شد روز مستی
- ندانستی تو قدر آسایشت را حرام شدتو از دست دادی آرامشت را
- بیاد داری که تا دیروز و پریروز تو خواب خواب بودی تا نیمه ی روز
- که می آمد مادرت با ناز بسیار که تا از خواب نازت گردی بیدار
- بمیرد آن که خدمت را بنا کرد ستم بر ما نکرد بر مادران کرد
- بیا باد صبا از راه یاری. . . برو خانه که مادر دل پر است از بی قراری
- بگو مادر غم مخور دنیا همین است که تقدیر جوانان این چنین است
- بمیرد آنکه غربت را بنا کرد تو را از من . . . .مرا از تو جدا کرد
- که در غربت بنهم قدرت ای جان که جان در کف گزارم سهل و آسان
- ببوسم خاک پای مادرم را که جمع میکرد رختخواب پهن من را
- کنون باید بیدار شوم در نیمه شب که سخت است اینکارچون حالت تب
- میکنم آنکادر من تخت خود را بپوشم پیراهن و پوتین خود را
- گذارم من کلاه خویش بر سر که با فرم نظامی خارج شوم از در
- لباس فرم ما سبز رنگ باشد که با گنبد سبز رسول همرنگ باشد
- لباس سر بازی فانوسخه دارد دل سر باز هزاران غصه دارد
- بگیریم هر کدام از ما سلاحی سپس بر صف شویم در آن نواحی
- همه روان خواهیم گشت سوی میدان بدو رو ...صف به صف...با ریتم و آواز
- به قدرت بر زمین ما پای کوبیم به نعره بر فلک این را بگوییم ...
- صف به صف... منتظر ایستاده اییم سربه سر ...عشق و شورو اراده ایم
- ما همه پیروان ولایتیم . . . ما همه عاشقان شهادتیم . . .
- در نبردی با دشمن زبون . . . می کشیم دشمنان را به خاک و خون
- جان فدامیکنیم در ره امام . . . بر تو ای رهبر مهربان سلااااام . .۱
- بباید تا رژه رویم به آهنگ که خیلی خوب گیریم ازدست سرهنگ
- اگر سرهنگ۲ به ما خیلی خوب نمیداد همه تنبیه میشدیم با داد و فریاد!
- دلا فریاد بیگی ۳نیست توهین که این عشق است و نیست نفرت و کین
- ز بیگی هرچه گویم کم گفته ام من همین بس که مردیست زیبا و کوه تن
- او چو شمعی باشدوپروانه ایم ما همه سربازیم و او فرمانده ی ما
- به گردان عاشورا و گروهان ایمان۴ به شهر کرمانشاه و غرب ایران
- به اینجا آمدیم در هجدهم ماه پریشان خاطر و با ناله و آه
- کسی یار و مدد کاری ندارد کسی دلسوز و غمخواری ندارد
- همه سر در گریبان در فکر باشند به فکر خدمت و آینده باشند
- که بیست ماه در خدمت دولت بباید چه بر سر ما آید خدا داند ...خدا داند
- چرا مادر مرا بیست ساله کردی میون پادگان آواره کردی . . .
- ابتدا ما را در نقطه ای جمع کردن برای انجام هر کاری کسی را مامور کردن۵
- که هر کسی شد مسئول جایی من و قند علی شدیم مسئول چایی
- به ما تحویل دادند یک سماور که این دو ماه بود ما را یار و یاور
- نوشتم نامه ایی با برگ چایی که پا مرغی میروم مادر کجایی
- به اینجا آمدیم در ماه رمضان به گردان عاشورا . . .گروهان ایمان
- به سر بازی و نظام و خدمت همه پاتک زدیم در این ماه مبارک
- که این یک ماه را همچون مسافر پی خورن و خوابیدن بودیم هی و حاضر۶
- که فرماندهان کاری به کار ما ندارن همه گویند سر بازان روزه دارند
- کجا و کی روزه گیرند این جوانان که دوران روزه داری آمد به پایان
- اگر خوانند نماز آن هم به اجبار ! که حاضر باشند همه در لیست آمار۷
- به یاد دارم شبی بعد از صرف افطار جزء اندکی به مسجدنرفتندبرای این کار
- نوشتن اسم آنها را به آمار که کافر از مسلمان شد پدیدار
- بیامد فرمانده با خشم بسیار تا کند غایبان را از خواب بیدار
- سپس هر گروهان را به صف کرد شروع بر تنبیه و آزارشان کرد
- پس از یک ساعت با منت فراوان تمام کرد و ببخشید ما را جناب سروان
- برای نماز صبح فردا تمام گردان برفتند به مسجد با صف و نظم فراوان
- ببین با تنبیه و زور و بازو به حرف آید طوطی و شیران به زانو
- در این ماه پر خیر و برکت به کل خوابیدیم و کردیم استراحت۸
- خدا خواست و تقدیرماهمین بود که این یک ماه آموزش ما اینچنین بود
- در اول رژه تا یازده بامداد به بعدش آموزش در کلاس درس استاد
- تمام استادان ما از بهترین بود که درس و نامشان این چنین بود
- جناب سر حدی فرمانده گردان۹ همان که هیبتش چون شیر غرررران
- ندیدم خنده بر لبانش هیچ گاه که آرزو به دل و در حسرتش ماندم دو ماه
- به ماآموزش میدادنظم و احترام را که تا فهمیم فرق شخصی و نظام را
- جناب بیگی بود فرمانده گروهان قوی هیکل و جذاب و چو شاهان
- که فرماندگی و ریاست لایق اوست کلاس درسش رزم انفرادی باشد ای دوست
- به ما میداد پند و اندرز در همه وقت که تا سربازان شوند در زندگی پر ز دقت
- جناب میرزا خانی۱۰محبوب دلهاست که او استاد درس اسلحه هاست
- به ظاهر فردی خشمگین است که در باطن فردی نازنین است
- همیشه او بود در حال شوخی و طنز که تا از یاد بریم خستگی و درد و نفرت
- جناب رفیع زاده۱۱ مردی متین است کلاس درسش جنگ های نوین است
- بزرگی و وقار ... گذشت و رشادت خدا یکجا به او داده امانت
- نشان سرهنگی در شان او است که اغراق نیست اگر گویم بهترین است
- به یاد دارم کلاس های درس او را که با قرآن شروع میکرد گفتگو را
- به مامی گفت بخوانید آیات قرآن سپس فکر و تامل کنید در معنی آن
- که قرآن کتاب سازندگی است همه آیاتش چاره ساز زندگی است
- خداوندا قسم به این کتابت همیشه کن از این چهار تن حمایت
- بگویم حرف هایی از دو میدان یکی میدان تیر و دوم میدان صبحگاهان
- شرو عش میکنم با میدان صبحگاه که این میدان میدان جنگ است و رزمگاه
- جناب رفیع زاده۱۲باشد فرمانده میدان که با دستور او بر صف شود هر گروهان
- جناب علی پور فرمانده پادگان است که فردی منطقی و مهربان است
- بود غمخوار و دلسوز سر باز بباشد مونس و یاور و محرم راز
- شروع می شد مراسم با ذکر قرآن که در این لحظه خبر دار است کل میدان
- پس از قران پیش فنگ میگشت میدان که پرچم بالا رفت و خواندیم سرود ایران
- همین که فرمان پافنگ صادرمی گشت به سرعت سلاح ها بر زمین پایدار میگشت
- پس از آن فرمانده ی با ابهت به جایگاه می آمد و شروع مکرد به صحبت
- چو صحبت های ایشان تمام میگشت پس از آن فرمان رژه صادر می گشت
- همه فرماندهان سعیشان بر این است که گویند واحد ما بهترین است
- رقابت میکنند همه با نظم و فر هنگ که تشویقی بگیرند از دست سر هنگ
- چه زیبا و با شکوه است این مراسم گویی قدرت کل نظام است این مراسم
- صدای تبل و موزیک. . .با ضربه ی پا هماهنگ میشد و ترسان و زیبا
- لرزه بردل می افتادواشک میامدزچشمان چون می آمد هر گروهان با رجز خوان
- تمام می گشت این مراسم به هر حال یکی غمگین بود و یکی شاد و خوشحال
- کنون نوبت میدان توپ و تیر شد۱۳ دل من از همین جا پیر پیر شد
- یکی می گفت عشق من کلاش است ولیکن سلاح های اینجا آش و لاش است
- بود سیبل هاچون سلاح ها درب وداغان که خیلی افتضاح است محیط کل میدان
- تصور کن تو در این میدان بخواهی به سیبل شلیک کنی روی نقطه ی سیاهی
- بسی سخت و دشوار است این کار که باید تکرار کرد آن را چها ر بار
- که این چهاربار اگر نمره ی با ارزش نگیری رفوزه خواهی شد و تجدید آموزش بگیری۱۴
- ولی به ما می گفتند سربازان قدیمی که تجدیدآموزش کشک است ای یار صمیمی
- به هر حال تمام شد کل این مراحل کنون من هستم یک تیر انداز کامل
- در این روزها آموزش ما دیگر تمام است ولیکن حرف های من هنوزم نا تمام است
- کنون باید ترک کنیم این گردان و گرهان همه راهی شویم از این شهر و استان
- دلم تنگ است...دلم تنگ است...دلم تنگ دلم تنگ است برای پادگان تنگ
- دلم تنگ است برای بچه های این گروهان دلم تنگ است برای آسایشگاه ایمان
- دلم تنگ است برای پند و اندرز های بیگی برای حرف ها و درد و دلهای میرزاخوانی
- دلم تنگ است برای گشتی های شبانه دلم تنگ است برای درد دل های بی بهانه
- دلم تنگ است برای مرخصیهای جمعی برای دیر آمدن و تنبیه های دسته جمعی
- دلم تنگ است برای بچه های کل گروهان برای ساختمان و محیط کل گردان
- تمام بچه های این گرو هان یکا یک آمدند از هر جای ایران
- ساوه ... اراک ... و اصفهان همدان ... کرمانشاه ... و تهران
- به اینجا آمدیم با سختی راهی که آموزش ببینیم با هم دو ماهی
- خداوندا به حق کتاب قرآن سلامت نگه دار بچه های این گروهان
- دلم تنگ است ولی صد حیف از جدایی جدایی ... جدایی درد بی درمان جایی
- مرا یک دل از خوبان جدا نیست ولی صد حیف که خوبان را وفا نیست
- به خوبان دل سپردن کار سهل است ز خوبان دل بریدن کار ما نیست
- تمام گشت خاطراتم بار خدایا خدایا .... هزاران بار شکرت خدایا
پایان
توضیحات
۱ـ این چند بیت شعر رو باید صبح ها . . . تارسیدن به میدان صبحگاه و همراه با رژه حماسی میخوندیم .
۲ـ منظور از سرهنگ . . . فرمانده ی پادگانه که هر روز صبح زود...میومد و به رژه رفتن ما نظارت میکرد و اگر از رژه رفتن گروهانی راضی بود و خوشش میومد . . .دو بار میگفت خیلی خوب وما هم باید در جواب هر خیلی خوبی که میگفت. . . میگفتیم : درود جناب !
۳ـ ستوان یکم بیگی فرمانده ی گروهان ما بود. (فرمانده ی گروهان ایمان).
۴ـ اینم که دیگه معلومه: عاشورا اسم گردانمون بود وایمان هم اسم گروهانمون.
۵ـ طبق قانون هر پادگانی سرباز ها مسئول نظافت و انجام کارهای روزانه ی پادگان هستند و همون روز های اولی که وارد پادگان میشن مسئول رسیدگی به قسمت های مختلف پادگان میشن .
۶ـ منظور دوست شاعر ما از این ۴...۵ تا بیت اینه : حدود ۵ روز بعد از اولین روزی که ما وارد پادگان شدیم . . . ماه رمضان شروع میشد وما باید روزه میگرفتیم . . . که نگرفتیم.فرمانده هامون هم که تا ۳ . . . ۴ روز اول فکر میکردن که ما روزه ایم . . .زیاد کاری به کارمون نداشتن ولی وقتی فهمیدن که هیچ کدوم از ما روزه نیستیم حسابی تلافی ۳. . . ۴ روزی رو هم که بیشتر استراحت کرده بودیم رو در اوردن.
۷ـ لیست آمار: لست آمار شبیه همون لیست حضور و غیاب دوران مدرسه بود .یکی از مهمترین دلایلی که من از اتمام دوره ی آموزشی خوشحال بودم این بودکه دیگه از دست این آمار گرفتن ها و اینکه مجبور بودیم مثل گوسفند ( دور از جون خودم) بشینیم تا بشمرندمون . . . خلاص شده بودم.آقا ما میخواستیم هر کاری بکنیم ازمون آمار میگرفتند. . . . صبح پا می شدیم . . . آمار تعداد نفراتمون رو مگرفتند ــ سر صف صبحگاه آمار میگرفتند ــ موقع ناهار آمار میگرفتند ــ سر کلاس درس . . . بعد از کلاس درس . . . موقع شامگاه . . . وقت شام خوردن . . . وقت خوابیدن . . . و خلاصه هر کاری که می خواستیم انجام بدیم آمار میگرفتن.آمار نماز هم جزء همین آمار ها بود با این تفاوت که اگر موقع نماز ( توفیق اجباری ) تو نماز خونه حاضر نبودیم . . . بعد از نماز دخلمون رو می اوردن!
۸ـ ماه رمضون فقط به آقای شاعر خوش گذشت و بس!چون تا میخواستن تنبیهمون کنند . . . به بهونه ی چایی درست کردن . . . فوری میرفت وخودش میچسبوند به سماور و قوری! (همینه دیگه ... شاعرا زرنگن! )
۹ـ ستوان یکم سر حدی . . . فرمانده ی گردان ما بود.( یعنی فرمانده ی هر ۴ تا گروهانه گردان عاشورا )
۱۰ـستوان دوم میرزا خانی معاون گروهان ما بود.و بهترین فردی که توی کل گردان می شد پیدا کرد . . . همین آقا بود.
۱۱ـ جاب سرهنگ رفیع زاده یکی از بهترین استادان دروس رزمی ما بود.چه از لحاظ رفتار و چه از لحاظ تدریس.
۱۲ـ جناب سرهنگ علی پور فرماند ه ی پادگان شهید رجایی بود. و واقعاْ هم مرد آقایی بود.
۱۳ـ میدان تیر : میدان تیر جایی بود که برای تمرین تیر اندازی حتماْ باید میرفتیم اونجا.از پادگان تا میدان تیر حدود ۲۰ کیلو متر فاصله بود که جاده ی صاف و مستقیمی هم نداشت و باید از چند تا تپه ی بزرگ و مزارع کشاورزی رد میشدیم تا به اونجا برسیم.اونم چی . . .! ! ! با پای پیاده و تجهیزات جنگی کامل که حدوداْ ۲۰ کیلویی وزنشون بود .وقتی که رسیدیم اون جا . . . وای وای وای . . . میدون تیر نگو . . . ! بگوی صحرای کربلا ! ! ! یه قطره ی آب هم پیدا نمیشد.بی وجدان ها فرمانده هامون خودشون آب یخ و همه جور امکانات رفاهی با خودشون اورده بودن ولی به ما نمی دادن. حتی نگذاشته بودن که ما با خودمون آب خوردن بیاریم.بعد از تیر اندازی با این حال که خیلی خسته و تشنه بودیم نامردی نکردن و حسابی دور تپه ها و روی اون سنگ و خار و خاشاکی که اونجا بود دووندنمون و سینه خیز بردنمون بعدش هم با همون حال و روز باید ۲۰ کیلومتری رو که اومده بویم رو بر میگشتیم تا به پادگان برسیم و بتونیم یه مقداری استراحت کنیم.
۱۴ـ تجدید آموزش : اصولاْ اگر کسی در طی مراحل آموزش نمره ی قابل قبولی نمیگرفت . . . مجبور بود که یک ماهه دیگه وایسه و از سر آموزش ببینه !
خوب . . . اینم از توضیحات.اگه جای دیگه رو هم متوجه نشدید . . . بگید تا توضیحشو براتون بزارم. 